Get yourself to work

Vorig jaar vroeg ik me af waarom Evelien zo weinig blogs had geschreven, op dit moment vraag ik me af hoe ze er in is geslaag er zoveel te schrijven. Ik ben sinds vrijdag hier maar mijn dagen zijn zo gevuld dat ik het gevoel krijg dat ik hier al een maand ben, en ik heb zoveel indrukken dat ik het gevoel heb dat wanneer ik aan een blog begin hij al een website lang zal zijn.

Ik vermoed dat beginnen bij het begin het gemakkelijkste is, so let's start over there.

Mijn engels is !nog! niet geweldig maar toch heb ik al de neiging om heel de tijd er wat engelse uitdrukkingen tussen te gooien, vooral dan de cliché uitspraken die je hier rond de oren vliegen van 'Bless you' tot 'I'll give that girl an attitude'.

Maar dus het begin...

Het begin begon bij onze vlucht die toch ietwat tegensloeg. Ik wist niet dat je tegenwoordig 990 euro betaalde voor een vlucht met ryanair, of we moeten gewoon op het foute vliegtuig zijn gestapt... Een achturen vlucht à la ryaniar, geef mij dan maar korteafstandsvluchten. Ik hou er namelijk niet zo van om te betalen voor een koptelefoon en met een stijve nek naar een schermpje in de verte te turen.

Gelukkig redden Goedele en Stephanie me en had Goedele enkele vriendinnen mee zoals flair, libelle en zelfs story! Nooit gedacht dat ik zo zou genieten van dat boekje..

In ieder geval, na 2 k*tvluchten  landde ik in Greensboro, ik ontken het graag maar de zenuwen gierde door mijn lijf en vooral toen ik niet direct iemand zag. Stephanie werd onverwacht opgewacht met een bordje met UNCG op en ik werd onverwacht opgewacht zonder iemand. Dan maar bagage gaan halen, tot ik onverwacht werd opgehaald zonder een bordje, daar ging mijn droom... Al compenseerde Brittany's big smile en de 'Are you Charlotte, I'm soooo excited' boodschap veel...
Moe, stil en nieuwsgierig reden we A&T binnen in een chicce rode auto, natuurlijk nadat we Burgerking, Wendy's, Taco Bell, Mac Donalds, Wall Mart, Dollar Tree en verschillende motels waren gepasseerd.

Na de andere studenten te ontmoeten besefte ik dat ik de uitzondering op de uitzonderingen zou zijn. Niet zou alleen mijn blanke huidje aftekenen tegenover mijn schoolmaatjes, ook zou mijn puur Europese karakter gaan aftekenen tegen het latinogehalte dat mijn nieuwe Spaanse, Mexicaanse en Braziliaanse vrienden mee hebben.

 

Half slaapwandelend lijk ik in te stemmen om nog mee naar de cinema te gaan, maar first wallmart gaan veroveren! Ondertussen heb ik in mijn piepklein kamertje al ontdekt dat ik zo goed als alles nog moet kopen en dat ik een springlevende roommate heb!

Ik ben onder de indruk van de goedkope wallmart tot ik merk hoeveel ik moet kopen en de rekening toch niet zo goedkoop blijkt te zijn... Dan maar gewoon onder de indruk zijn van de hoeveelheid dat ze er hebben. Het is een keus; of je bent onder de indruk of je freakt en vindt niks van wat je nodig hebt.

Ik moet me ergens een middenweg hebben gevonden die toch niet kon voorkomen dat ik de volgende dag heel de dag in wall mart spendeer met de braziliaanse Danni (foto) die voor het freaken koos.

Ondertussen ben ik de slechtste film ever gepasseerd maar toch wel noemenswaardig omwille van het amerikaanse gehalte. Expendable is twee uur gevuld met bloed, geweren en in het rondvliegende lichaamsdelen. Toch lijk ik nog steeds moeite te hebben met mijn ogen open te houden. Al goed houdt de zaal me wakker met de 'aaaahs' en 'oooohs' en er volgen zelfs af en toe gezamenlijke lachbuien bij deze wrede actiemovie. 

En hup daar is het zaterdagmorgen, vlug even in de 'met acht personen delende' douche springen en naar the office of international programs. Daar word ik gewekt met een interessant verhaal over de cultuur van Greensboro en A&T, terwijl ik sta te springen om ook het museum hierover te bezoeken krijg ik nog snel een dik boek in mijn handen geduwd dat elke student hier zou moeten lezen. Al heb ik het gevoel dat de studenten er zelf anders over denken...

Zaterdagavond krijg ik mijn eerste illegale bier in één van de meisjes hun dorms waar haar roommate al is buitengekicked aangezien die mannelijker bleek te zijn dan toegestaan. Wanneer we de club binnengaan blijkt het gedaan te zijn met illegaal bier, zo laten de twee zwarte kruisen op mijn handen toch zien, en dat bedoelen ze dan met iemand een stempel geven... Er zit dus niks anders op dan gezellig de internationale studenten te leren kennen, de Amerikaanse Brenda te helpen bij het verteren van haar foodbaby (volgens mij was het een soort van tienling) en te genieten van wat jongens die hun breakdance skills met veel plezier tonen aan de rest van de club (genieten van hun dans bedoel ik dan!).

De breakdance is leuk om te zien maar na een uurtje en een lege club zijn we opzoek naar iets anders... Onze lieve Brenda brengt ons naar een poolbar waar ze op zijn minst 10 pooltafels en 5 voetbaltafels hebben en waar ik pool met de Braziliaanse Lucas en een Amerikaan die wel minsten 100 foodbaby's moet hebben gehad, maar ik denk dat ze hem moeten hebben geholpen bij het poolen, want winnen deed ik niet...
Leve het zotte Amerikaanse nachtleven dat om half 3 stopt, want om 3u lig ik al in mijn bedje, whole alone, want mijn roommate komt maar om 12u 's middags thuis, zij was het nachtleven bij een jongen thuis gaan verkennen vermoed ik...
In ieder geval ik was zo ongerust die nacht dat ik besloot dat ik een telefoon moest hebben (het ongeruste deel is misschien een beetje overdreven...)

Hup naar de bus die er op zondag blijkbaar twee uur over doet om je twee straten verder af te zetten (en voeten dienen hier niet om te wandelen!) en hup naar the mall. AT&T verkoopt me een fancy telefoon die gratis naar Belgie blijkt te smsen en Five Guys verkoopt me een regular hamburger en regular french fries die alle maximenu's in belgie zouden overstijgen (no worries, weegschaal is already aanwezig, leven wallmart! En het eten in de cafetaria niet te eten, als dat geen geluk hebben is ...).

Mijn eerste schooldag vervang ik door een dagje alles te regelen, een vermoeiend dagje, zo vermoeiend dat het te vermoeiend zal zijn om er nu nog over te schrijven. Dan resten me er nog maar enkele dingen te zeggen: 

Eerst en vooral, ik weet dat jullie allemaal zo nieuwsgierig zijn naar mijn roommate dat ik gewoon nog een dagje wacht en een blogje aan haar zal wijden. Dat ik weet dat iedereen het ergste denkt over het zwarte gedeelte van de school dat eigenlijk helemaal niet zo zwart blijkt te zijn (in emoties dan, want de kleuren overtreffen alle verwachtigen), maar daar mogen jullie dus ook nog even op wachten.
En dan het laatste maar belangrijkste: Ik heb een Starbucks op mijn school! Cheers baby's!