What's in a name

Met Thanksgiving, waar ik by the way nog over moet bloggen, zette het me al aan het denken. Eigenlijk is het best wel speciaal dat ik verblijf in een stad met dezelfde naam als mij, ongeacht of die stad nu naar mij vernoemt is, ik naar die stad vernoemt ben of geen van beide.
Ik ken wel een Paris en Washington maar toch vind ik dat Charlotte nog net dat ietsje specialer is…
Greensboro achterlaten was dus ook weer niet zo moeilijk, ik ging namelijk naar een stad met een geweldige naam, dus het zag er al naar uit dat het verblijf geweldig ging worden.
Sylvia maakte haar eigen naam waar door heel de weg naar Charlotte te slapen. Terwijl ik gezellig bijpraatte met de uitwisselingszus van mijn papa. Veertig jaren later werd de uitwisseling heel even omgekeerd, het meisje waaraan mijn papa’s familie een jaar verblijf had geschonken, was nu een meer dan volwassen vrouw die ons de kans gaf om een weekje deel uit te maken van een Amerikaans gezin.
Een Amerikaanse familie met een lekker groot huis, een bubbelbad, een meer in de achtertuin , een echte plastieke kerstboom in de woonkamer, leuke kerstmutsen, … klinkt niet slecht hé ?

Was het ook niet! Ook al was ik wel ziek van het bubbelbad en niet dat ik niet gewend zou kunnen raken aan etentjes op de golf, maar aan zondag ’s morgens naar de kerk gaan zal ik niet, never, nooit gewend raken. Al had het wel iets, Sylvia en ik die elkaar om te beurt wakker porden en na een tijd dan maar  aan het duimworstelen en schaar-steen-papieren sloegen in de hoop in een ietwat wakkere staat te blijven.
Maar heerlijk was het om weer even in een familie te verblijven, voor enkele dagen een surrogaatmama te hebben die voor ons zorgde, en zelfs voor een paar uur een surrogaatoma te hebben.
En of dat dan van Sylvia mijn surrogaat zus maakte weet ik niet, maar ik kreeg er wel even een surrogaatbroer bij. In het begin liep het contact even stroef, zoals dat moet met broers, maar dan werden we vrolijk uitgenodigd om ons aan te sluiten bij de vriendenkring. En dat was een ehm … interessante ervaring ?
Dat de Amerikaanse jeugd nogal eens graag een illegaal sigaretje opsteekt wist ik wel, dat het er zoveel waren en gecombineerd werd met strafbaardere goederen was ik me niet bewust  van. Blijkbaar is ‘The OC’ dus niet altijd overdreven, rijkeluiskindjes blijken weleens op het slechte pad te belanden!
Vier maanden heb ik op een Afro-Amerikaanse school doorgebracht, en de illegale sigaretjes heb ik meermaals gezien of geroken, de iets illegalere goederen niet naar mijn weten,  maar dat was nog niet zo erg als de onwetenheid die onze nieuwe vriendenkring meedroeg, die had ik nog nooit ergens opgemerkt in die vier maanden. Of we Lady Gaga kende, en David stop eens met Jow achter zinnen te zeggen, het is niet eens een echt woord, hoe moeten deze meisjes dat verstaan ? Bijna geloofden ze zelfs dat we geen facebook zouden hebben…
En als we dan toch bezig zijn met onze stereotype naasten in levende lijve te ontmoeten, dan wordt het tijd om jullie voor te stellen aan mijn nieuwe Amerikaanse vriend Walker. Een heuse verschijning, hoe hij daar binnenwandelde in die kast van een villa met zijn gigantische geweren, bijpassende doos en het harnas niet te vergeten. Ik was toch lichtjes opgelucht toen ik de bbgun-kogeltjes zag.
Toch was er niet erg veel vriendschap op te merken tussen ons, misschien was het omdat ik niet wist wat hij al had moeten doorstaan in zijn leven, dat was namelijk zowat zijn openingszin. Of misschien omdat ik geen Engels sprak. Of misschien gewoon omdat ik me niet echt aangetrokken voelde tot zijn hobby, gaan rondcruisen met zijn twee reuze BBguns en zoveel mogelijk auto’s en huizen raken. Nadat ik bijna was teruggekeerd naar België met het doel het nieuws te gaan verspreiden dat de stereotype Amerikaan niet bestond, blokkeerde Walker mijn missie.

Gelukkige voelde ik mij beter nadat ik enkele kinderen redde van deze toekomst. Een hele dag gingen we presentaties geven op de school van onze hostvrouw. De vragen gingen van of ze in Mexico echt met paarden op de zandwegen rijden, want ze hebben toch geen echte wegen daar ?
Er kwamen zelfs enkele vragen over Spanje, want dat ligt toch in Mexico ? En België, is toch de hoofdstad van Duitsland, of nee België ligt in Afrika zeker ?
 
Ik weet niet goed of ik het meest verbaasd was over al deze vragen, of over de vraag die ik van één van mijn medestudenten kreeg op A&T de laatste week. Toen ze mij de vraag stelde welke etniciteit ik mezelf zou toeschrijven, wist ik even niet wat antwoorden, wou dit meisje weten of ik Amerikaan of Europeaan was ? Maar met dat antwoord nam ze geen genoegen, ze wou weten of ik al dan niet blank was… Moest iemand het antwoord op deze vraag weten, gelieve me even een mailtje te sturen, want dat meisje wacht nog altijd op een antwoord.
Oh ja en moest iemand Jojo nog gehoord hebben, ook een seintje geven asjeblief, want ze nam die maandagavond dat ze me zou komen bezoeken niet op of voelde blijkbaar ook geen druk om me even een smsje te sturen.

Sweet Goodbyes

De acer game zone bleek toch niet echt iets voor mij te zijn, en na te zijn verloren met hartenjagen voelde ik me helemaal verplicht om aan mijn reisverslag te beginnen.
Al wordt er op deze manier natuurlijk een belangrijk deel overgeslagen, het afscheid.
Niet dat het zo noemenswaardig is. Al moet ik zeggen dat ik waarschijnlijk nog nooit zoveel in de belangstelling heb gestaan als de laatste weken, ineens waren mijn klasgenoten waar ik amper met gesproken had geïnteresseerd in etentjes, mensen die ik amper sprak kwamen me zeggen hoe hard ze me zouden missen en mensen die ik zelfs niet herkende vertelde me hoe spijtig het was dat ik geen semester langer bleef.
A la Charlotte besloot ik mijn laatste week nog vol te proppen met stageuren zodat ik erin slaagde maar zestig uren te weinig te hebben voor mijn stage, maar ook veel te weinig uren om degelijk afscheid te nemen of in te pakken.
Maandag begonnen we met het officiële afscheid, lekker duur gaan eten en certificaten in ontvangst nemen, afscheid nemen hoeft niet altijd moeilijk te zijn.

Daarna met de bus op stage geraken bleek een moeilijkere opgave te zijn, anderhalf uur over vijf kilometer doen, ik ben er eigenlijk zelfs een beetje fier op.

Dinsdag valt het eerste echte afscheid, één van onze Braziliaanse deernes trekt er tussenuit voor een weekje New York en mist daarmee ook de laatste dagen van de vertrekkende studenten.
Woensdag wordt er vijf minuutjes extra tijd gemaakt voor een iets groter afscheid, Jojo vertrekt naar Charlotte. Er vallen knuffels, miss you’s en love you’s, maar tranen zijn natuurlijk uit den boze. Er wordt gebeden voor een volgende roommate die ook white is, want zo samen op de kamer met een zwartje ziet Jojo toch niet zitten. En moest het ooit zover komen, vermoed ik dat het gevoel wederzijds zal zijn. Anyway bye Jojo, er worden beloftes gemaakt om elkaar de volgende week nog in Charlotte te zien, beide wetende dat dat toch niet gaat gebeuren.  
Zo roommate minder, plaats meer, inpaktijd!  Jojo’s kant wordt ingepalmd door een lekker grote lege koffer en een nog veel grotere berg van kledij, papieren, toiletgerief, … . Vrij genant als een paar uur later haar vriendinnen ineens in de kamer staan om nog wat vergeten dingen voor Jojo op te pikken.
Maar waarschijnlijk niet zo erg als het moment in januari wanneer Jojo de kamer gaat binnentreden en haar bureau volgestampt met spullen zal zien staan. Hopelijk is ze blij met mijn bergen achtergelaten maandverband, dozen oorstokjes, een eenzame knuffelbeer en nog veel meer.
Stilletjes aan begint Barbee leeg te lopen en voel ik het moment van afscheid dichterbij komen. Ik wil niet, ik wil niet, ik wil niet, stiekem ben ik een beetje gehecht geraakt aan mijn holletje hier, dat nog steeds veel te klein is en nog steeds wordt gebombardeerd door veel te veel lawaai. Deze drie laatste nachten doen ze hun uiterste best voor mij, ze lijken me echt te willen helpen. Drie nachten achtereen beginnen ze, speciaal voor mij, op mijn muur te drummen tot vier uur ’s nachts, heerlijk! En dan de twins, zo schattig, ik wist niet dat het kon, maar ze lijken toch nog net iets luider te roepen en dan liefst nog midden in de nacht of vroeg in de ochtend. Ik ben echt onder de indruk dat ze dit allemaal voor mij over hebben, want je moet weten dat ze daarnaast zelf examens hebben!
Donderdagavond is het afscheidtijd op stage, nog niet van de kindjes, enkel van de collega’s, waarvan ik de meeste de volgende dag nog wel zie. Rond een stukje cheesecake, het enige Amerikaanse eten dat ik echt ga missen, krijg ik zelfgebreide  sjaals, vanille starbuckskoffie, een boekje met afscheidskribbels en foto’s en ferrero rocher’s. Ik ben verrast over hoe goed deze mensen mij blijken te kennen.  Blijkbaar stond ik dan ook bekend als StarbucksmeisjeJ! Na cheesecake is het partytijd.
's Avonds krijgt mijn indruk van de Amerikaanse clubs een laatste upgrade, ik ga helemaal loose met Sylvia en Sergio in Heaven! Goede afsluiter dus, zelf uitstekende en in ieder geval betere dan degene van de volgende dag in de latinoclub, ik was namelijk te verlegen om mijn salsaskills te showen.
Maar voor ik in die latinoclub belandde kwam er natuurlijk nog een dagje stage, laatste dagje Greensboro vraagt obviously ook om laatste dagje stage. Ik doe alsof het bedankingsfeestje voor de vrijwilligers mijn afscheidsfeestje is en wordt gewoon verlegen van de danceskills van de kinderen, vier, tien of achttien jaar, het maakt niet uit the rythm en danceskills hebben ze allemaal. Als ik een zak snoep boven haal voel ik me populair, ik probeer het snoep in mijn handen te negeren en geniet gewoon van de aandacht. Eigenlijk is het misschien zelfs gezond hoe weinig gehecht deze kinderen aan tijdelijke ‘helpers’ geraken. Moeilijker wordt het als ik van één van de familie’s afscheid moet nemen waar de mama me in het frans duidelijk maakt hoe hard ze me gaat missen, dat ik heel mijn familie moet groeten en moet zeggen dat ze een prachtige dochter hebben, ze komt nog drie keer terug om dag te zeggen en als we vertrekken komt ze nog even zwaaien. Charlotte degene die normaal weinig moeite heeft met afscheid nemen op de moment zelf moet nu haar tranen verbijten en is dankbaar voor het feit dat het donker is buiten.

Als ik na stage terug in mijn kamer kom besluit ik de rommel te laten voor wat het is, gewoon goed te gaan feesten, na de club op te ruimen, winterslaapje te doen en aan de grote kuis te beginnen. De deadline is om 12u ’s middags.
Ik vertrek met een licht paniekerig gevoel naar mijn internationale vrienden omwille van al de inpakavonturen die ik die nacht nog ga moeten overwinnen maar als ik Gabby haar kamer betreed glijdt alle stress van me af en kan ik alleen nog maar breed glimlachen. Mijn berg spullen lijkt ineens enorm klein tegenover dit. Een beeld dat ik nooit meer ga vergeten, waarschijnlijk ook nooit meer ga zien en wat ik dacht dat tot de filmwereld behoorde. Eén vloer, duizend spullen. Eén vloer, volledig roos vol met brol, geen plaats meer om een voet of zelfs maar een teen te zetten. En jawel middernacht, nog twaalf uur te gaan voor we uit de dorms worden gekickt en met daartussen nog een afscheidsparty, Good luck honey!

Zaterdag om 12u15 verlaat ik fier als laatste Barbee, met twee koffers vol spullen, 10 pound teveel, en een rugzakje emoties.

The Come Back

Ik heb het proberen te ontwijken, negeren, vermijden, …
Maar de tijd is gekomen dat mijn excuses op zijn, al ben ik op deze moment aan het vechten tegen de drang om gewoon een computerspelletje te beginnen spelen, ik heb namelijk de acer gamezone op mijn computer ontdekt die er best verleidelijk uit zie.
Maar de peerdruk, het tijdsexcuus dat verdwenen is en het besef dat mijn laatste blog niet echt de geschikte is om met te eindigen verplichten me om terug aan het bloggen te slaan.
Zoveel maanden later, met een iets slechter nederlands dat plaats heeft gemaakt voor een iets vlotter engels ga ik de uitdaging terug aan, in de hoop de teleurstellende commentaren van mijn vrienden toch ietwat te verminderen, in de hoop dat er meer ik mis je berichten komen in plaats van waar blijven die blogs, in de hoop dat ik iets kan lezen van ‘hey Charlotte, leuk dat je nog eens iets schrijft’ in plaats van ‘je bent de slechtste blogster allertijden’.
Ik probeer al enkele dagen mijn faalangst te negeren, probeer de gedachten over hoe ik ga beginnen te blokkeren en ben er nog altijd niet uit over wat deze ‘come back’ blog gaat gaan.
Ik weet dat ik jullie zeker nog een blog ben verschuldigd over de Amerikaanse educatie en mijn stage zelf, trouwens expliciet en terecht aangevraagd door één van mijn tantes. Maar stiekem moet ik bekennen dat die al drie maanden ergens neergeschreven verstopt zitten in één van mijn reiszakken, ja naast al mijn excuses zal ik moeten bekennen dat er misschien ook ergens een klein deeltje luiheid schuilde.
Dus begin ik gewoon geheel opnieuw aan deze zoekzijnde teksten, ga ik het gevecht met het doolhof aan of start ik met reisverslagen om er dan ergens tussen wat diepgaandere teksten tussen te smijten ? Ik voel dat die laatste me op het lijf geschreven is. Let’s try it!
Na de acer game zone verkend te hebben natuurlijk…