Eat this baby!

"What do you miss the most ?" , één van de meestegestelde, beugehoorde standaardvragen. En natuurlijk is mijn standaardantwoord: mijn familie en vrienden, jullie dus! Maar wat ik ook enorm hard mis zijn de maaltijden en drankjes. Ivo & Pascale, Da Giovanni's (ik heb het dan enkel en alleen over het eten daar!), de kali, de zelfgemaakte soep van mijn oma, de zelfgemaakte tiramisu en muntthee van mijn mama, de champignongerechten van mijn papa, ... Dat alles heb ik moeten inruilen voor "the caf", de schoolcafetaria, het territorium van de studenten wanneer hun maag de overhand neemt, een plaats met een handje vol informele regels die ik nog steeds niet begrijp. Over wie waar mag of moet zitten, er zijn plaatsen gereserveerd voor footballplayers en plaatsen voor de mensen die off-campus verblijven omdat ze ooit van school gestuurd zijn geweest. Ik zet me waar er plaats is, wat dus soms maakt dat ik een hele maaltijd lang vreemde blikken moet verdragen.

The caf heeft een divers aanbod van verschillende pizza's tot belegde sandwiches, van warme en koude pasta's tot patatjes met spinazie of cordonbleu, van hamburgers en hotdogs tot slaatjes, ... Hamburgers,hotdogs, croque monsieurs, sla, pizza's, wraps en desserten behoren tot het dagelijkse aanbod zonder enige variëteit. De hoofdmaaltijd verandert gelukkig elke dag, al durf ik niet te zeggen dat het ook elke dag lekker is en verdenk ik hen ervan een rotatiesysteem te hanteren waardoor ik ondertussen elk gerecht al weleens geproefd heb en vernieuwing niet echt van toepassing is. Ik hou zelf ook structuur in mijn maaltijden door elke maaltijd te beëindigen met een slaatje met een klein beetje dressing, niet echt de amerikaanse way of eating, die preferen eerder dressing met een klein beetje sla.
In het weekend ga ik voor de zelfsamengestelde omelet maar eigenlijk zou ik me dringend eens aan de wafels moeten wagen, maar de angst om het wafelmachine te verknoeien overwint de lust.
Van het drinken weerhoud ik me hier over het algemeen, juices hier gelijken namelijk op het gekende, ooit geproefde, en direct weer uitgespuwde, suikerwater. Gelukkig kan ik me verfrissen aan het hydratationstation waar water met fruit in te vinden is, ik ben trouwens erg fier dat ik pas vorige week mijn eerste beker (en een beker hier is geen bekertje, geloof me) water heb omgestoten.
En als ik de caf even niet meer zie zitten verfris ik me met de zelfgekochte slaatjes, coke zero, ja ik geef het toe af en toe een chipje op mijn kamer. En al bloggend at ik juist mijn eerste zelfgekochte noodles! Ik ben blij dat ik dit unieke moment met jullie heb kunnen delen... Oh ja en gelukkig is er af en toe nog onze brazilaanse mama Danni, die voor ons kookt, heel af en toe, ...

Kleren maken de amerikaan

Een rugzak met een pinguin op, een rugzak in de vorm van een schildpad, een pyamabroek, slippers met

witte sokken, regenbotten, ... en ja ik pas me aan, een joggingbroek met onbijpassend topje en roze sleffers, they don't care! The American freedom uit zich via de kledij, eender welke plaats waar u vertoeft, en niet alleen overdag, want bij het uitgaan geldt de regel "show as much as you can", dan wordt er wel eens teveel vrijgelaten... . Oh ja en de algemene regel hier op school is: zoveel mogelijk blauw en geel, show them some aggie pride!