What's in a name

Met Thanksgiving, waar ik by the way nog over moet bloggen, zette het me al aan het denken. Eigenlijk is het best wel speciaal dat ik verblijf in een stad met dezelfde naam als mij, ongeacht of die stad nu naar mij vernoemt is, ik naar die stad vernoemt ben of geen van beide.
Ik ken wel een Paris en Washington maar toch vind ik dat Charlotte nog net dat ietsje specialer is…
Greensboro achterlaten was dus ook weer niet zo moeilijk, ik ging namelijk naar een stad met een geweldige naam, dus het zag er al naar uit dat het verblijf geweldig ging worden.
Sylvia maakte haar eigen naam waar door heel de weg naar Charlotte te slapen. Terwijl ik gezellig bijpraatte met de uitwisselingszus van mijn papa. Veertig jaren later werd de uitwisseling heel even omgekeerd, het meisje waaraan mijn papa’s familie een jaar verblijf had geschonken, was nu een meer dan volwassen vrouw die ons de kans gaf om een weekje deel uit te maken van een Amerikaans gezin.
Een Amerikaanse familie met een lekker groot huis, een bubbelbad, een meer in de achtertuin , een echte plastieke kerstboom in de woonkamer, leuke kerstmutsen, … klinkt niet slecht hé ?

Was het ook niet! Ook al was ik wel ziek van het bubbelbad en niet dat ik niet gewend zou kunnen raken aan etentjes op de golf, maar aan zondag ’s morgens naar de kerk gaan zal ik niet, never, nooit gewend raken. Al had het wel iets, Sylvia en ik die elkaar om te beurt wakker porden en na een tijd dan maar  aan het duimworstelen en schaar-steen-papieren sloegen in de hoop in een ietwat wakkere staat te blijven.
Maar heerlijk was het om weer even in een familie te verblijven, voor enkele dagen een surrogaatmama te hebben die voor ons zorgde, en zelfs voor een paar uur een surrogaatoma te hebben.
En of dat dan van Sylvia mijn surrogaat zus maakte weet ik niet, maar ik kreeg er wel even een surrogaatbroer bij. In het begin liep het contact even stroef, zoals dat moet met broers, maar dan werden we vrolijk uitgenodigd om ons aan te sluiten bij de vriendenkring. En dat was een ehm … interessante ervaring ?
Dat de Amerikaanse jeugd nogal eens graag een illegaal sigaretje opsteekt wist ik wel, dat het er zoveel waren en gecombineerd werd met strafbaardere goederen was ik me niet bewust  van. Blijkbaar is ‘The OC’ dus niet altijd overdreven, rijkeluiskindjes blijken weleens op het slechte pad te belanden!
Vier maanden heb ik op een Afro-Amerikaanse school doorgebracht, en de illegale sigaretjes heb ik meermaals gezien of geroken, de iets illegalere goederen niet naar mijn weten,  maar dat was nog niet zo erg als de onwetenheid die onze nieuwe vriendenkring meedroeg, die had ik nog nooit ergens opgemerkt in die vier maanden. Of we Lady Gaga kende, en David stop eens met Jow achter zinnen te zeggen, het is niet eens een echt woord, hoe moeten deze meisjes dat verstaan ? Bijna geloofden ze zelfs dat we geen facebook zouden hebben…
En als we dan toch bezig zijn met onze stereotype naasten in levende lijve te ontmoeten, dan wordt het tijd om jullie voor te stellen aan mijn nieuwe Amerikaanse vriend Walker. Een heuse verschijning, hoe hij daar binnenwandelde in die kast van een villa met zijn gigantische geweren, bijpassende doos en het harnas niet te vergeten. Ik was toch lichtjes opgelucht toen ik de bbgun-kogeltjes zag.
Toch was er niet erg veel vriendschap op te merken tussen ons, misschien was het omdat ik niet wist wat hij al had moeten doorstaan in zijn leven, dat was namelijk zowat zijn openingszin. Of misschien omdat ik geen Engels sprak. Of misschien gewoon omdat ik me niet echt aangetrokken voelde tot zijn hobby, gaan rondcruisen met zijn twee reuze BBguns en zoveel mogelijk auto’s en huizen raken. Nadat ik bijna was teruggekeerd naar België met het doel het nieuws te gaan verspreiden dat de stereotype Amerikaan niet bestond, blokkeerde Walker mijn missie.

Gelukkige voelde ik mij beter nadat ik enkele kinderen redde van deze toekomst. Een hele dag gingen we presentaties geven op de school van onze hostvrouw. De vragen gingen van of ze in Mexico echt met paarden op de zandwegen rijden, want ze hebben toch geen echte wegen daar ?
Er kwamen zelfs enkele vragen over Spanje, want dat ligt toch in Mexico ? En België, is toch de hoofdstad van Duitsland, of nee België ligt in Afrika zeker ?
 
Ik weet niet goed of ik het meest verbaasd was over al deze vragen, of over de vraag die ik van één van mijn medestudenten kreeg op A&T de laatste week. Toen ze mij de vraag stelde welke etniciteit ik mezelf zou toeschrijven, wist ik even niet wat antwoorden, wou dit meisje weten of ik Amerikaan of Europeaan was ? Maar met dat antwoord nam ze geen genoegen, ze wou weten of ik al dan niet blank was… Moest iemand het antwoord op deze vraag weten, gelieve me even een mailtje te sturen, want dat meisje wacht nog altijd op een antwoord.
Oh ja en moest iemand Jojo nog gehoord hebben, ook een seintje geven asjeblief, want ze nam die maandagavond dat ze me zou komen bezoeken niet op of voelde blijkbaar ook geen druk om me even een smsje te sturen.

Sweet Goodbyes

De acer game zone bleek toch niet echt iets voor mij te zijn, en na te zijn verloren met hartenjagen voelde ik me helemaal verplicht om aan mijn reisverslag te beginnen.
Al wordt er op deze manier natuurlijk een belangrijk deel overgeslagen, het afscheid.
Niet dat het zo noemenswaardig is. Al moet ik zeggen dat ik waarschijnlijk nog nooit zoveel in de belangstelling heb gestaan als de laatste weken, ineens waren mijn klasgenoten waar ik amper met gesproken had geïnteresseerd in etentjes, mensen die ik amper sprak kwamen me zeggen hoe hard ze me zouden missen en mensen die ik zelfs niet herkende vertelde me hoe spijtig het was dat ik geen semester langer bleef.
A la Charlotte besloot ik mijn laatste week nog vol te proppen met stageuren zodat ik erin slaagde maar zestig uren te weinig te hebben voor mijn stage, maar ook veel te weinig uren om degelijk afscheid te nemen of in te pakken.
Maandag begonnen we met het officiële afscheid, lekker duur gaan eten en certificaten in ontvangst nemen, afscheid nemen hoeft niet altijd moeilijk te zijn.

Daarna met de bus op stage geraken bleek een moeilijkere opgave te zijn, anderhalf uur over vijf kilometer doen, ik ben er eigenlijk zelfs een beetje fier op.

Dinsdag valt het eerste echte afscheid, één van onze Braziliaanse deernes trekt er tussenuit voor een weekje New York en mist daarmee ook de laatste dagen van de vertrekkende studenten.
Woensdag wordt er vijf minuutjes extra tijd gemaakt voor een iets groter afscheid, Jojo vertrekt naar Charlotte. Er vallen knuffels, miss you’s en love you’s, maar tranen zijn natuurlijk uit den boze. Er wordt gebeden voor een volgende roommate die ook white is, want zo samen op de kamer met een zwartje ziet Jojo toch niet zitten. En moest het ooit zover komen, vermoed ik dat het gevoel wederzijds zal zijn. Anyway bye Jojo, er worden beloftes gemaakt om elkaar de volgende week nog in Charlotte te zien, beide wetende dat dat toch niet gaat gebeuren.  
Zo roommate minder, plaats meer, inpaktijd!  Jojo’s kant wordt ingepalmd door een lekker grote lege koffer en een nog veel grotere berg van kledij, papieren, toiletgerief, … . Vrij genant als een paar uur later haar vriendinnen ineens in de kamer staan om nog wat vergeten dingen voor Jojo op te pikken.
Maar waarschijnlijk niet zo erg als het moment in januari wanneer Jojo de kamer gaat binnentreden en haar bureau volgestampt met spullen zal zien staan. Hopelijk is ze blij met mijn bergen achtergelaten maandverband, dozen oorstokjes, een eenzame knuffelbeer en nog veel meer.
Stilletjes aan begint Barbee leeg te lopen en voel ik het moment van afscheid dichterbij komen. Ik wil niet, ik wil niet, ik wil niet, stiekem ben ik een beetje gehecht geraakt aan mijn holletje hier, dat nog steeds veel te klein is en nog steeds wordt gebombardeerd door veel te veel lawaai. Deze drie laatste nachten doen ze hun uiterste best voor mij, ze lijken me echt te willen helpen. Drie nachten achtereen beginnen ze, speciaal voor mij, op mijn muur te drummen tot vier uur ’s nachts, heerlijk! En dan de twins, zo schattig, ik wist niet dat het kon, maar ze lijken toch nog net iets luider te roepen en dan liefst nog midden in de nacht of vroeg in de ochtend. Ik ben echt onder de indruk dat ze dit allemaal voor mij over hebben, want je moet weten dat ze daarnaast zelf examens hebben!
Donderdagavond is het afscheidtijd op stage, nog niet van de kindjes, enkel van de collega’s, waarvan ik de meeste de volgende dag nog wel zie. Rond een stukje cheesecake, het enige Amerikaanse eten dat ik echt ga missen, krijg ik zelfgebreide  sjaals, vanille starbuckskoffie, een boekje met afscheidskribbels en foto’s en ferrero rocher’s. Ik ben verrast over hoe goed deze mensen mij blijken te kennen.  Blijkbaar stond ik dan ook bekend als StarbucksmeisjeJ! Na cheesecake is het partytijd.
's Avonds krijgt mijn indruk van de Amerikaanse clubs een laatste upgrade, ik ga helemaal loose met Sylvia en Sergio in Heaven! Goede afsluiter dus, zelf uitstekende en in ieder geval betere dan degene van de volgende dag in de latinoclub, ik was namelijk te verlegen om mijn salsaskills te showen.
Maar voor ik in die latinoclub belandde kwam er natuurlijk nog een dagje stage, laatste dagje Greensboro vraagt obviously ook om laatste dagje stage. Ik doe alsof het bedankingsfeestje voor de vrijwilligers mijn afscheidsfeestje is en wordt gewoon verlegen van de danceskills van de kinderen, vier, tien of achttien jaar, het maakt niet uit the rythm en danceskills hebben ze allemaal. Als ik een zak snoep boven haal voel ik me populair, ik probeer het snoep in mijn handen te negeren en geniet gewoon van de aandacht. Eigenlijk is het misschien zelfs gezond hoe weinig gehecht deze kinderen aan tijdelijke ‘helpers’ geraken. Moeilijker wordt het als ik van één van de familie’s afscheid moet nemen waar de mama me in het frans duidelijk maakt hoe hard ze me gaat missen, dat ik heel mijn familie moet groeten en moet zeggen dat ze een prachtige dochter hebben, ze komt nog drie keer terug om dag te zeggen en als we vertrekken komt ze nog even zwaaien. Charlotte degene die normaal weinig moeite heeft met afscheid nemen op de moment zelf moet nu haar tranen verbijten en is dankbaar voor het feit dat het donker is buiten.

Als ik na stage terug in mijn kamer kom besluit ik de rommel te laten voor wat het is, gewoon goed te gaan feesten, na de club op te ruimen, winterslaapje te doen en aan de grote kuis te beginnen. De deadline is om 12u ’s middags.
Ik vertrek met een licht paniekerig gevoel naar mijn internationale vrienden omwille van al de inpakavonturen die ik die nacht nog ga moeten overwinnen maar als ik Gabby haar kamer betreed glijdt alle stress van me af en kan ik alleen nog maar breed glimlachen. Mijn berg spullen lijkt ineens enorm klein tegenover dit. Een beeld dat ik nooit meer ga vergeten, waarschijnlijk ook nooit meer ga zien en wat ik dacht dat tot de filmwereld behoorde. Eén vloer, duizend spullen. Eén vloer, volledig roos vol met brol, geen plaats meer om een voet of zelfs maar een teen te zetten. En jawel middernacht, nog twaalf uur te gaan voor we uit de dorms worden gekickt en met daartussen nog een afscheidsparty, Good luck honey!

Zaterdag om 12u15 verlaat ik fier als laatste Barbee, met twee koffers vol spullen, 10 pound teveel, en een rugzakje emoties.

The Come Back

Ik heb het proberen te ontwijken, negeren, vermijden, …
Maar de tijd is gekomen dat mijn excuses op zijn, al ben ik op deze moment aan het vechten tegen de drang om gewoon een computerspelletje te beginnen spelen, ik heb namelijk de acer gamezone op mijn computer ontdekt die er best verleidelijk uit zie.
Maar de peerdruk, het tijdsexcuus dat verdwenen is en het besef dat mijn laatste blog niet echt de geschikte is om met te eindigen verplichten me om terug aan het bloggen te slaan.
Zoveel maanden later, met een iets slechter nederlands dat plaats heeft gemaakt voor een iets vlotter engels ga ik de uitdaging terug aan, in de hoop de teleurstellende commentaren van mijn vrienden toch ietwat te verminderen, in de hoop dat er meer ik mis je berichten komen in plaats van waar blijven die blogs, in de hoop dat ik iets kan lezen van ‘hey Charlotte, leuk dat je nog eens iets schrijft’ in plaats van ‘je bent de slechtste blogster allertijden’.
Ik probeer al enkele dagen mijn faalangst te negeren, probeer de gedachten over hoe ik ga beginnen te blokkeren en ben er nog altijd niet uit over wat deze ‘come back’ blog gaat gaan.
Ik weet dat ik jullie zeker nog een blog ben verschuldigd over de Amerikaanse educatie en mijn stage zelf, trouwens expliciet en terecht aangevraagd door één van mijn tantes. Maar stiekem moet ik bekennen dat die al drie maanden ergens neergeschreven verstopt zitten in één van mijn reiszakken, ja naast al mijn excuses zal ik moeten bekennen dat er misschien ook ergens een klein deeltje luiheid schuilde.
Dus begin ik gewoon geheel opnieuw aan deze zoekzijnde teksten, ga ik het gevecht met het doolhof aan of start ik met reisverslagen om er dan ergens tussen wat diepgaandere teksten tussen te smijten ? Ik voel dat die laatste me op het lijf geschreven is. Let’s try it!
Na de acer game zone verkend te hebben natuurlijk…

Party Everyday!

Toen ik mijn eerste dagen in Amerika vertoefde stond mijn hoofd nog niet echt naar "partyen" of "clubbing", ik moest namelijk eerst die jetlag uit mijn hoofd krijgen. Toch bleef Sylia, het Mexiaanse meisje, me volledig geshockeerd vragen of wij in België hetzelfde dansten als de Amerikanen en of ik het erg zou vinden moest mijn vriendje zo met een meisje dansen. Naiëf en zonder na te denken antwoordde ik haar steeds dat wij echt wel hetzelfde dansten, "wij zijn toch een geamerikaniseerd land op het vlak van uitgaan?", en dat als ik er niet op moest staan kijken en het zonder enige bijbedoelingen was mijn vriendje echt wel zo met meisjes zou mogen dansen (iedereen die dit leest: het is niet de bedoeling dat jullie nu allemaal gaan proberen om met

Simon te dansen omdat het van mij mag). Maar Sylvia leek geen genoegen te nemen met dit antwoord, en nogal logisch ook, want natuurlijk was ik vergeten dat in Amerika altijd alles groter en extremer is. Dus toen ik voor de eerste keer naar een club downtown ging, verwachtte ik me aan een soort familiaire "local-taferelen". Ik botste echter op de Amerikaanse overdreven dansstijl, die men ook wel eens wil omschrijven als "dry humping", en als je niet verstaat wat dat is, ben ik daar alleen maar blij om, want eigenlijk passen deze woorden niet op een blog die wordt gepromoot bij de plantijnstudenten of die ook een beetje dient om een brug te vormen voor het contact met onder andere mijn grootouders! Maar in ieder geval, het eerste wat ik deed in die club was in shock smsen naar Sylvia: "We don't dance the same in Belgium and if my boyfriend ever dances like that, I'll kill him!" . Dus Simon je bent gewaarschuwd, ondertussen heeft mijn roommate haar een 'taser', soort van elektrocuteer machientje, aangeschaft dus dat maakt het al weer gemakkelijker om dreigementen uit te voeren. Mijn shock blijft trouwens nog elk feestje doorwerken, mijn losse dansstijl is vervangen door grote ogen te trekken terwijl ik kijk naar mensen die dansen. Sorry dat ik met deze foto jullie waarschijnlijk ook even shockeer, maar this is America baby! Naast de clubs heb je hier ook de houseparty's en feestjes op school. Toen we hier naar de gymjam gingen die plaats vond in de sportzaal van de school had ik me verwacht aan een iets braver feestje. Het was misschien wat braver omdat er geen alcohol in de heerlijke rode bekers aanwezig was maar naast het heel dicht tegen elkaar dansen zag ik overal benen vliegen en meisjes op de grond liggen met jongens die er boven hingen om te "dansen". 



Ik weet niet waarom deze leuke foto niet wil
draaien, maar op deze manier kan ik jullie de
clichérode bekers tonen en laten zien dat ik zo
flink ben om niet te drinken;)!

Hoe ik het in mijn hoofd kreeg om Simon dan nog mee te sleuren naar een Houseparty weet ik helemaal niet, maar ik weet wel dat ik als niet zo jaloers vriendinnetje heb gezorgd dat ik gedurende heel het feestje voor hem stond zodat er geen enkel meisje haar rug kon keren naar mijn vriendje, waar ik normaal geen enkel probleem met heb. Iedereen vond Simon ook 'sooooo cute' en het maakte echt geen enkel verschil of ik nu al kussend met hem naast hen stond of er niet bij was, ze moesten het tegen hem gezegd hebben...

Gisteren waren we nogmaals op zoek naar een houseparty, maar de politie bleefk elke houseparty erg vroeg te sluiten tot grote frustratie van mijn vrienden die dan maar besloten hun kamertje snel om te vormen tot een houseparty. Ik denk dat ik vijf minuten moest wachten vooraleer ik mensen langs alle kanten de trappen op zag stormen en vragen of die houseparty hier was, and that is when you feel like your life is turning into an American movie:)



Eat this baby!

"What do you miss the most ?" , één van de meestegestelde, beugehoorde standaardvragen. En natuurlijk is mijn standaardantwoord: mijn familie en vrienden, jullie dus! Maar wat ik ook enorm hard mis zijn de maaltijden en drankjes. Ivo & Pascale, Da Giovanni's (ik heb het dan enkel en alleen over het eten daar!), de kali, de zelfgemaakte soep van mijn oma, de zelfgemaakte tiramisu en muntthee van mijn mama, de champignongerechten van mijn papa, ... Dat alles heb ik moeten inruilen voor "the caf", de schoolcafetaria, het territorium van de studenten wanneer hun maag de overhand neemt, een plaats met een handje vol informele regels die ik nog steeds niet begrijp. Over wie waar mag of moet zitten, er zijn plaatsen gereserveerd voor footballplayers en plaatsen voor de mensen die off-campus verblijven omdat ze ooit van school gestuurd zijn geweest. Ik zet me waar er plaats is, wat dus soms maakt dat ik een hele maaltijd lang vreemde blikken moet verdragen.

The caf heeft een divers aanbod van verschillende pizza's tot belegde sandwiches, van warme en koude pasta's tot patatjes met spinazie of cordonbleu, van hamburgers en hotdogs tot slaatjes, ... Hamburgers,hotdogs, croque monsieurs, sla, pizza's, wraps en desserten behoren tot het dagelijkse aanbod zonder enige variëteit. De hoofdmaaltijd verandert gelukkig elke dag, al durf ik niet te zeggen dat het ook elke dag lekker is en verdenk ik hen ervan een rotatiesysteem te hanteren waardoor ik ondertussen elk gerecht al weleens geproefd heb en vernieuwing niet echt van toepassing is. Ik hou zelf ook structuur in mijn maaltijden door elke maaltijd te beëindigen met een slaatje met een klein beetje dressing, niet echt de amerikaanse way of eating, die preferen eerder dressing met een klein beetje sla.
In het weekend ga ik voor de zelfsamengestelde omelet maar eigenlijk zou ik me dringend eens aan de wafels moeten wagen, maar de angst om het wafelmachine te verknoeien overwint de lust.
Van het drinken weerhoud ik me hier over het algemeen, juices hier gelijken namelijk op het gekende, ooit geproefde, en direct weer uitgespuwde, suikerwater. Gelukkig kan ik me verfrissen aan het hydratationstation waar water met fruit in te vinden is, ik ben trouwens erg fier dat ik pas vorige week mijn eerste beker (en een beker hier is geen bekertje, geloof me) water heb omgestoten.
En als ik de caf even niet meer zie zitten verfris ik me met de zelfgekochte slaatjes, coke zero, ja ik geef het toe af en toe een chipje op mijn kamer. En al bloggend at ik juist mijn eerste zelfgekochte noodles! Ik ben blij dat ik dit unieke moment met jullie heb kunnen delen... Oh ja en gelukkig is er af en toe nog onze brazilaanse mama Danni, die voor ons kookt, heel af en toe, ...

Kleren maken de amerikaan

Een rugzak met een pinguin op, een rugzak in de vorm van een schildpad, een pyamabroek, slippers met

witte sokken, regenbotten, ... en ja ik pas me aan, een joggingbroek met onbijpassend topje en roze sleffers, they don't care! The American freedom uit zich via de kledij, eender welke plaats waar u vertoeft, en niet alleen overdag, want bij het uitgaan geldt de regel "show as much as you can", dan wordt er wel eens teveel vrijgelaten... . Oh ja en de algemene regel hier op school is: zoveel mogelijk blauw en geel, show them some aggie pride!

 

Insomnia

Blijkbaar een soort van synoniem voor leven in Barbee Hall. Als je Barbee Hall langs buiten ziet lijkt dit een rustig vredig "gebouwtje" waar waarschijnlijk meer dan 600 brave zielen zich elke dag weer voorbereiden op zware schooldagen. Als je het binnenplein van Barbee Hall binnentreedt tussen 8u 's morgen en 12u 's middags lijkt het daar nog steeds op. Als je buiten deze openingsuren durft binnen te glippen lijk je in een nieuwe wereld terecht te komen. Best leuk, als je 's avonds terug komt wordt je steevast uitgenodigd om even mee te komen 'chillen' op de trappen. Als je hier overdag zit voel je je nooit alleen want overal in het gebouw klinken wel stemmen of klinkt er muziek. Af en toe volgen er ook 'announcements' die door micro's in elke kamer galmen, dus ja best wel leuk.

Als die announcements je om half 2 's nachts doen wakker schrikken vind ik ze al iets minder leuk. Als de muziek uit drie verschillende kamers rondom mij blijkt te komen, waar ze elk een verschillende stijl prefereren en elk om ter luidst proberen te gaan kan ik het iets minder goed aan. Vermeng dat met onze linkerburen die af en toe eens op de muren bonken, aangezien Jojo daar zelf ook nogal fan van is, en de banddrummers die zich af en toe amuseren met een mooi drumconcert op de railings buiten te maken, dan wordt het wel een beetje een kakafonie. En dan ben ik jullie natuurlijk nog vergeten voor te stellen aan de geliefde twins die over me wonen, ik vermoed dat er bij de geboorte iets misgelopen met hun volumeregeling, maar ik kan je zeggen, ze overstemmen alle muziek zonder enige moeite. Ik ben er ook nog niet helemaal uit of ze heel de tijd ruzie maken of dat het hun manier van communiceren is maar de woorden "fucking, bitch, ..." zijn in hun conversaties geen uitzondering. Ik hoorde trouwens juist drie "fucks" achtereen. Dit was dan het gedeelte over inside Barbee. Want het geluid van vuilbakken die buiten worden uitgeladen wordt afgewisseld met de stemmen van de hangjongeren op Barbee's trappen en met de grave beats uit bijna elke auto die hier voorbij rijdt.

Mijn slapeloosheid wordt dus deels veroorzaakt door het feit dat deze geluiden een hele nacht blijven doorgaan, door Jojo's gesnuif (maar het arme kind heeft het ondertussen wel door en heeft zich dan maar medicijnen tegen een verkoudheid aangeschaft) en door dat er hier ook wel heel veel leuke mensen zijn die soms iets te lang op onze kamer blijven hangen. Maar dat laatste zie ik dan als de aangename Barbeegeluiden, samen met Jojo haar kreetjes!

Een nieuwe reden tot slapeloosheid is trouwens: de eerste zwarte haar die ik op de wc-bril vond!