Insomnia

Blijkbaar een soort van synoniem voor leven in Barbee Hall. Als je Barbee Hall langs buiten ziet lijkt dit een rustig vredig "gebouwtje" waar waarschijnlijk meer dan 600 brave zielen zich elke dag weer voorbereiden op zware schooldagen. Als je het binnenplein van Barbee Hall binnentreedt tussen 8u 's morgen en 12u 's middags lijkt het daar nog steeds op. Als je buiten deze openingsuren durft binnen te glippen lijk je in een nieuwe wereld terecht te komen. Best leuk, als je 's avonds terug komt wordt je steevast uitgenodigd om even mee te komen 'chillen' op de trappen. Als je hier overdag zit voel je je nooit alleen want overal in het gebouw klinken wel stemmen of klinkt er muziek. Af en toe volgen er ook 'announcements' die door micro's in elke kamer galmen, dus ja best wel leuk.

Als die announcements je om half 2 's nachts doen wakker schrikken vind ik ze al iets minder leuk. Als de muziek uit drie verschillende kamers rondom mij blijkt te komen, waar ze elk een verschillende stijl prefereren en elk om ter luidst proberen te gaan kan ik het iets minder goed aan. Vermeng dat met onze linkerburen die af en toe eens op de muren bonken, aangezien Jojo daar zelf ook nogal fan van is, en de banddrummers die zich af en toe amuseren met een mooi drumconcert op de railings buiten te maken, dan wordt het wel een beetje een kakafonie. En dan ben ik jullie natuurlijk nog vergeten voor te stellen aan de geliefde twins die over me wonen, ik vermoed dat er bij de geboorte iets misgelopen met hun volumeregeling, maar ik kan je zeggen, ze overstemmen alle muziek zonder enige moeite. Ik ben er ook nog niet helemaal uit of ze heel de tijd ruzie maken of dat het hun manier van communiceren is maar de woorden "fucking, bitch, ..." zijn in hun conversaties geen uitzondering. Ik hoorde trouwens juist drie "fucks" achtereen. Dit was dan het gedeelte over inside Barbee. Want het geluid van vuilbakken die buiten worden uitgeladen wordt afgewisseld met de stemmen van de hangjongeren op Barbee's trappen en met de grave beats uit bijna elke auto die hier voorbij rijdt.

Mijn slapeloosheid wordt dus deels veroorzaakt door het feit dat deze geluiden een hele nacht blijven doorgaan, door Jojo's gesnuif (maar het arme kind heeft het ondertussen wel door en heeft zich dan maar medicijnen tegen een verkoudheid aangeschaft) en door dat er hier ook wel heel veel leuke mensen zijn die soms iets te lang op onze kamer blijven hangen. Maar dat laatste zie ik dan als de aangename Barbeegeluiden, samen met Jojo haar kreetjes!

Een nieuwe reden tot slapeloosheid is trouwens: de eerste zwarte haar die ik op de wc-bril vond!

Everything is BIGGER in the US

En dan heb ik het niet alleen over de American Dreams. Ook al zijn die duidelijk ook groter. Als je bij ons in de klas vraagt wat onze droomjob is komen de meeste niet verder dan de doelgroep waarmee ze willen werken. Als je in mijn Amerikaanse klas naar mensen hun droomjob vraagt vind je een heel aantal mensen die blijkbaar nog moed hebben om de wereld te verbeteren en komen er voorstellen van huizen voor mensen in nood oprichten tot eigen huizen ombouwen tot huizen voor mensen in nood. En als ze geen grote droom hebben dan hebben ze gewoon 'a lot of dreams'. Dat noem ik dan de iets wat realistischere mensen, alhoewel geef mij toch maar de spirit van de eersten.
Maar genoeg over American Dreams want ik ben hier niet voor mijn American Dream, ik ben hier gewoon voor een GROOTSE ervaring te beleven!

Maar ik hoor jullie al denken, wat is er dan nog meer groot!
Laten we weer beginnen bij het begin waar ik de grote wallmart binnentrad waarin al onze supermarkten in Boechouten te samen passen, ze hebben er trouwens ook grote poepen.

En nu we dan toch over lichaamsdelen bezig zijn, al wie ooit heeft beweert dat mijn borsten groot waren, kom naar Amerika want jullie American Dream wacht hier op jullie! Je vindt hier zwartjes met dikke of dunne poepen, dikke of dunne buiken, dikke of dunne gezichten, maar in ieder geval allemaal voorzien van een 'dikke' boezem. Naast hun lichamelijke eigenschappen hebben ze ook enkele andere grote kwaliteiten. Zoals hun zelfvertrouwen dat enorm groot is maar toch niet storend. Eerder facilliterend, ze zijn minder verlegen, vriendelijker en de "Hi's", "What's up", "Come chilling with us", "What a nice dress, glasses, ..." vliegen je rond de oren. Ook hun fierheid is groter, vooral dan de fierheid over de school. Sommige hebben hun plekjes waar ze iets te fier over zijn, zoals de footballpllayers die hun eigen plaatsjes op eisen in de cafetaria. Of de Greeks die bepaalde beschilderde plaatsen in de school opeisen, ik heb geprobeerd er over te wandelen, gelukkig waarschuwde Lucas me op tijd dat de doodstraf er weleens van af zou kunnen hangen. Ik denk dat het dan meer gaat over de mensen die het doen om elkaar uit te dagen maar toch waren mijn knieën lichtjes aan het trillen toen ik speciaal voor jullie een foto van de plaats ging nemen en verklaarden de andere internationale studenten me voor zot.

  Ik heb ook geprobeerd om de grootsheid van de campus op foto vast te leggen maar dat is zo goed als, of eigenlijk gewoon onmogelijk. Maar ik kan je zeggen, Boechout is er niks tegen, en soms moet een mens al eens overdrijven natuurlijk. De auto's die op de campus rond rijden durven hier ook wel al eens groot te zijn, net als het aantal decibels dat hun radio's produceren. Ook de cafetaria is groot (te zien op onderstaand filmpje: 00:55), om van hun aanbod maar te zwijgen. Alleen spijtig dat de grootsheid van het aanbod meestal niet echt gelijkloopt met de kwaliteit van het aanbod. Maar wil je pizza's, hamburgers, internationaal eten, wraps, slaatjes, dessertjes, fruit, pannekoeken, wafels, .... als ontbijt, lunch of diner, dan kan je altijd in de cafetaria terecht! Dit weekend ontdekten we trouwens ook dat onze schoolband nogal tot zeer groot is en indrukwekkend! Sergio vertelt jullie op het einde met zijn prachtig Spaans accentje waar het hier allemaal omdraait: Aggie Pride.

Oh ja moesten jullie het nog niet hebben opgemerkt het filmpje geeft een beeld weer van hoeveel zwarten er hier op school zijn.
  
Ps: the hangovers blijken hier ook groter te zijn ...

Mijn Roomie

Zoals beloofd zal ik jullie voorstellen aan mijn Roommate, ook bekend als Jocelle Phillips, beter bekend als het gemakkelijkere uitspreekbare 'JoJo'.
Jocelle kwam ergens in Amerika tot leven op 9 juli 1992, en vond haar plekje in Charlotte (als dat niet mooi is, ik denk dat het meant to be was) met haar mama en zusje.
Maar ze heeft nu met veel plezier en Aggie Pride haar plekje in Greensboro gevonden bij mij in de kamer.
Jojo is een soort van hyperactief luidruchtig meisje of vrouwtje dat me al vanaf de eerste dag vriendelijk en uitbundig welkom heette ("Let's hug").
Haar lievelingseten, of beter gezegd ontbijt zijn noedels in een nietmicrogolfbestendige kom in de microgolf.
En ze is bang van weegschalen.
Maar wel heel netjes! Ze maakt namelijk elke ochtend flink haar bed op.
Ze belt graag met haar mama en met haar 'husband' en praat graag over het algemeen, we match! Om de clichés uit het verhaal te halen, haar husband is niet echt haar husband en zelfs niet haar vriendje. Wel degene waarmee ze weg was toen ze een hele nacht niet thuiskwam, hier valt wat spionagewerk te doen Charlotte!

Jojo is een sociaal gevaarte dat praat met iedereen dat ze tegenkomt en elke dag nieuwe mensen leert kennen, handig om als internationale student bij in te pikken, al maak ik me meestal uit de voeten als het om een jongen-Jojo-situatie gaat, niet dat ze dan gevaarlijk wordt ofzo...

Over het gevaarlijke deelte gesproken, één van haar hobby's is me laten schrikken als ik in de room ben en zij niet, maar ik begin er aan gewend te geraken dus dat valt dan ook weer mee.

Ooh haar lievelingszin is trouwens: "I'll be back", eigenlijk hoeft ze dat niet meer te zeggen want het is nogal logisch dat ze terugkomt en het is niet dat die zin enige tijdsmaat inhoudt, heb ik ondertussen ontdekt.

Haar lievelingskledij is haar haarkapje dat ze overal draagt, en mee rond de campus loopt, ze heeft er ook eentje voor in de douche, maar ze lijkt zelfs daar haar haarkapje te prefereren.

Jojo gaat laat slapen maar slaagt er wel steeds in om rond de zessen op te staan. In haar slaap praat ze graag en ze maakt zo van die leuke snuivende geluiden die beginnen rond slaaptijd en eindigen als ze de kamer verlaat om naar school te gaan en die me wel eens durven wakker houden.

Jojo blijkt een fervent bezoeker te zijn van de gym, of toch in ieder geval de intenties te hebben, daar heeft ze al een stapje voor op mij, al ben ik al geregistreerd, flinke Charlotte!

Naar wat ze voor de rest doet blijft het meestal gissen voor me, al heb ik zo'n vermoeden dat het vaak rondhangen is bij jongens op de kamer. Gisteren kreeg ik de gelegenheid om eens te zien waar ze rondhing en ging ik mee een film kijken bij één van haar nieuwe beste vrienden die ze die dag had ontmoet. En het lijkt erop dat ze er vooral van houdt om veel te dansen en veel lawaai te verkopen, maar ik vond het een aangename vertoning, en ik denk dat de jongens het zelfs nog aangenamer vonden... Daarna gingen we nog wat met onze buren praten die me Jojo voorstelde als "a crazy girl" en het enige dat ik kon denken en zeggen was: "I love it!"

Get yourself to work

Vorig jaar vroeg ik me af waarom Evelien zo weinig blogs had geschreven, op dit moment vraag ik me af hoe ze er in is geslaag er zoveel te schrijven. Ik ben sinds vrijdag hier maar mijn dagen zijn zo gevuld dat ik het gevoel krijg dat ik hier al een maand ben, en ik heb zoveel indrukken dat ik het gevoel heb dat wanneer ik aan een blog begin hij al een website lang zal zijn.

Ik vermoed dat beginnen bij het begin het gemakkelijkste is, so let's start over there.

Mijn engels is !nog! niet geweldig maar toch heb ik al de neiging om heel de tijd er wat engelse uitdrukkingen tussen te gooien, vooral dan de cliché uitspraken die je hier rond de oren vliegen van 'Bless you' tot 'I'll give that girl an attitude'.

Maar dus het begin...

Het begin begon bij onze vlucht die toch ietwat tegensloeg. Ik wist niet dat je tegenwoordig 990 euro betaalde voor een vlucht met ryanair, of we moeten gewoon op het foute vliegtuig zijn gestapt... Een achturen vlucht à la ryaniar, geef mij dan maar korteafstandsvluchten. Ik hou er namelijk niet zo van om te betalen voor een koptelefoon en met een stijve nek naar een schermpje in de verte te turen.

Gelukkig redden Goedele en Stephanie me en had Goedele enkele vriendinnen mee zoals flair, libelle en zelfs story! Nooit gedacht dat ik zo zou genieten van dat boekje..

In ieder geval, na 2 k*tvluchten  landde ik in Greensboro, ik ontken het graag maar de zenuwen gierde door mijn lijf en vooral toen ik niet direct iemand zag. Stephanie werd onverwacht opgewacht met een bordje met UNCG op en ik werd onverwacht opgewacht zonder iemand. Dan maar bagage gaan halen, tot ik onverwacht werd opgehaald zonder een bordje, daar ging mijn droom... Al compenseerde Brittany's big smile en de 'Are you Charlotte, I'm soooo excited' boodschap veel...
Moe, stil en nieuwsgierig reden we A&T binnen in een chicce rode auto, natuurlijk nadat we Burgerking, Wendy's, Taco Bell, Mac Donalds, Wall Mart, Dollar Tree en verschillende motels waren gepasseerd.

Na de andere studenten te ontmoeten besefte ik dat ik de uitzondering op de uitzonderingen zou zijn. Niet zou alleen mijn blanke huidje aftekenen tegenover mijn schoolmaatjes, ook zou mijn puur Europese karakter gaan aftekenen tegen het latinogehalte dat mijn nieuwe Spaanse, Mexicaanse en Braziliaanse vrienden mee hebben.

 

Half slaapwandelend lijk ik in te stemmen om nog mee naar de cinema te gaan, maar first wallmart gaan veroveren! Ondertussen heb ik in mijn piepklein kamertje al ontdekt dat ik zo goed als alles nog moet kopen en dat ik een springlevende roommate heb!

Ik ben onder de indruk van de goedkope wallmart tot ik merk hoeveel ik moet kopen en de rekening toch niet zo goedkoop blijkt te zijn... Dan maar gewoon onder de indruk zijn van de hoeveelheid dat ze er hebben. Het is een keus; of je bent onder de indruk of je freakt en vindt niks van wat je nodig hebt.

Ik moet me ergens een middenweg hebben gevonden die toch niet kon voorkomen dat ik de volgende dag heel de dag in wall mart spendeer met de braziliaanse Danni (foto) die voor het freaken koos.

Ondertussen ben ik de slechtste film ever gepasseerd maar toch wel noemenswaardig omwille van het amerikaanse gehalte. Expendable is twee uur gevuld met bloed, geweren en in het rondvliegende lichaamsdelen. Toch lijk ik nog steeds moeite te hebben met mijn ogen open te houden. Al goed houdt de zaal me wakker met de 'aaaahs' en 'oooohs' en er volgen zelfs af en toe gezamenlijke lachbuien bij deze wrede actiemovie. 

En hup daar is het zaterdagmorgen, vlug even in de 'met acht personen delende' douche springen en naar the office of international programs. Daar word ik gewekt met een interessant verhaal over de cultuur van Greensboro en A&T, terwijl ik sta te springen om ook het museum hierover te bezoeken krijg ik nog snel een dik boek in mijn handen geduwd dat elke student hier zou moeten lezen. Al heb ik het gevoel dat de studenten er zelf anders over denken...

Zaterdagavond krijg ik mijn eerste illegale bier in één van de meisjes hun dorms waar haar roommate al is buitengekicked aangezien die mannelijker bleek te zijn dan toegestaan. Wanneer we de club binnengaan blijkt het gedaan te zijn met illegaal bier, zo laten de twee zwarte kruisen op mijn handen toch zien, en dat bedoelen ze dan met iemand een stempel geven... Er zit dus niks anders op dan gezellig de internationale studenten te leren kennen, de Amerikaanse Brenda te helpen bij het verteren van haar foodbaby (volgens mij was het een soort van tienling) en te genieten van wat jongens die hun breakdance skills met veel plezier tonen aan de rest van de club (genieten van hun dans bedoel ik dan!).

De breakdance is leuk om te zien maar na een uurtje en een lege club zijn we opzoek naar iets anders... Onze lieve Brenda brengt ons naar een poolbar waar ze op zijn minst 10 pooltafels en 5 voetbaltafels hebben en waar ik pool met de Braziliaanse Lucas en een Amerikaan die wel minsten 100 foodbaby's moet hebben gehad, maar ik denk dat ze hem moeten hebben geholpen bij het poolen, want winnen deed ik niet...
Leve het zotte Amerikaanse nachtleven dat om half 3 stopt, want om 3u lig ik al in mijn bedje, whole alone, want mijn roommate komt maar om 12u 's middags thuis, zij was het nachtleven bij een jongen thuis gaan verkennen vermoed ik...
In ieder geval ik was zo ongerust die nacht dat ik besloot dat ik een telefoon moest hebben (het ongeruste deel is misschien een beetje overdreven...)

Hup naar de bus die er op zondag blijkbaar twee uur over doet om je twee straten verder af te zetten (en voeten dienen hier niet om te wandelen!) en hup naar the mall. AT&T verkoopt me een fancy telefoon die gratis naar Belgie blijkt te smsen en Five Guys verkoopt me een regular hamburger en regular french fries die alle maximenu's in belgie zouden overstijgen (no worries, weegschaal is already aanwezig, leven wallmart! En het eten in de cafetaria niet te eten, als dat geen geluk hebben is ...).

Mijn eerste schooldag vervang ik door een dagje alles te regelen, een vermoeiend dagje, zo vermoeiend dat het te vermoeiend zal zijn om er nu nog over te schrijven. Dan resten me er nog maar enkele dingen te zeggen: 

Eerst en vooral, ik weet dat jullie allemaal zo nieuwsgierig zijn naar mijn roommate dat ik gewoon nog een dagje wacht en een blogje aan haar zal wijden. Dat ik weet dat iedereen het ergste denkt over het zwarte gedeelte van de school dat eigenlijk helemaal niet zo zwart blijkt te zijn (in emoties dan, want de kleuren overtreffen alle verwachtigen), maar daar mogen jullie dus ook nog even op wachten.
En dan het laatste maar belangrijkste: Ik heb een Starbucks op mijn school! Cheers baby's!