Met Thanksgiving, waar ik by the way nog over moet bloggen, zette het me al aan het denken. Eigenlijk is het best wel speciaal dat ik verblijf in een stad met dezelfde naam als mij, ongeacht of die stad nu naar mij vernoemt is, ik naar die stad vernoemt ben of geen van beide.
Ik ken wel een Paris en Washington maar toch vind ik dat Charlotte nog net dat ietsje specialer is…
Greensboro achterlaten was dus ook weer niet zo moeilijk, ik ging namelijk naar een stad met een geweldige naam, dus het zag er al naar uit dat het verblijf geweldig ging worden.
Sylvia maakte haar eigen naam waar door heel de weg naar Charlotte te slapen. Terwijl ik gezellig bijpraatte met de uitwisselingszus van mijn papa. Veertig jaren later werd de uitwisseling heel even omgekeerd, het meisje waaraan mijn papa’s familie een jaar verblijf had geschonken, was nu een meer dan volwassen vrouw die ons de kans gaf om een weekje deel uit te maken van een Amerikaans gezin.
Een Amerikaanse familie met een lekker groot huis, een bubbelbad, een meer in de achtertuin , een echte plastieke kerstboom in de woonkamer, leuke kerstmutsen, … klinkt niet slecht hé ?
Was het ook niet! Ook al was ik wel ziek van het bubbelbad en niet dat ik niet gewend zou kunnen raken aan etentjes op de golf, maar aan zondag ’s morgens naar de kerk gaan zal ik niet, never, nooit gewend raken. Al had het wel iets, Sylvia en ik die elkaar om te beurt wakker porden en na een tijd dan maar aan het duimworstelen en schaar-steen-papieren sloegen in de hoop in een ietwat wakkere staat te blijven.
Maar heerlijk was het om weer even in een familie te verblijven, voor enkele dagen een surrogaatmama te hebben die voor ons zorgde, en zelfs voor een paar uur een surrogaatoma te hebben.
En of dat dan van Sylvia mijn surrogaat zus maakte weet ik niet, maar ik kreeg er wel even een surrogaatbroer bij. In het begin liep het contact even stroef, zoals dat moet met broers, maar dan werden we vrolijk uitgenodigd om ons aan te sluiten bij de vriendenkring. En dat was een ehm … interessante ervaring ?
Dat de Amerikaanse jeugd nogal eens graag een illegaal sigaretje opsteekt wist ik wel, dat het er zoveel waren en gecombineerd werd met strafbaardere goederen was ik me niet bewust van. Blijkbaar is ‘The OC’ dus niet altijd overdreven, rijkeluiskindjes blijken weleens op het slechte pad te belanden!
Vier maanden heb ik op een Afro-Amerikaanse school doorgebracht, en de illegale sigaretjes heb ik meermaals gezien of geroken, de iets illegalere goederen niet naar mijn weten, maar dat was nog niet zo erg als de onwetenheid die onze nieuwe vriendenkring meedroeg, die had ik nog nooit ergens opgemerkt in die vier maanden. Of we Lady Gaga kende, en David stop eens met Jow achter zinnen te zeggen, het is niet eens een echt woord, hoe moeten deze meisjes dat verstaan ? Bijna geloofden ze zelfs dat we geen facebook zouden hebben…
En als we dan toch bezig zijn met onze stereotype naasten in levende lijve te ontmoeten, dan wordt het tijd om jullie voor te stellen aan mijn nieuwe Amerikaanse vriend Walker. Een heuse verschijning, hoe hij daar binnenwandelde in die kast van een villa met zijn gigantische geweren, bijpassende doos en het harnas niet te vergeten. Ik was toch lichtjes opgelucht toen ik de bbgun-kogeltjes zag.
Toch was er niet erg veel vriendschap op te merken tussen ons, misschien was het omdat ik niet wist wat hij al had moeten doorstaan in zijn leven, dat was namelijk zowat zijn openingszin. Of misschien omdat ik geen Engels sprak. Of misschien gewoon omdat ik me niet echt aangetrokken voelde tot zijn hobby, gaan rondcruisen met zijn twee reuze BBguns en zoveel mogelijk auto’s en huizen raken. Nadat ik bijna was teruggekeerd naar België met het doel het nieuws te gaan verspreiden dat de stereotype Amerikaan niet bestond, blokkeerde Walker mijn missie.
Gelukkige voelde ik mij beter nadat ik enkele kinderen redde van deze toekomst. Een hele dag gingen we presentaties geven op de school van onze hostvrouw. De vragen gingen van of ze in Mexico echt met paarden op de zandwegen rijden, want ze hebben toch geen echte wegen daar ?
Er kwamen zelfs enkele vragen over Spanje, want dat ligt toch in Mexico ? En België, is toch de hoofdstad van Duitsland, of nee België ligt in Afrika zeker ?
Ik weet niet goed of ik het meest verbaasd was over al deze vragen, of over de vraag die ik van één van mijn medestudenten kreeg op A&T de laatste week. Toen ze mij de vraag stelde welke etniciteit ik mezelf zou toeschrijven, wist ik even niet wat antwoorden, wou dit meisje weten of ik Amerikaan of Europeaan was ? Maar met dat antwoord nam ze geen genoegen, ze wou weten of ik al dan niet blank was… Moest iemand het antwoord op deze vraag weten, gelieve me even een mailtje te sturen, want dat meisje wacht nog altijd op een antwoord.
Oh ja en moest iemand Jojo nog gehoord hebben, ook een seintje geven asjeblief, want ze nam die maandagavond dat ze me zou komen bezoeken niet op of voelde blijkbaar ook geen druk om me even een smsje te sturen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten