Ik heb het proberen te ontwijken, negeren, vermijden, …
Maar de tijd is gekomen dat mijn excuses op zijn, al ben ik op deze moment aan het vechten tegen de drang om gewoon een computerspelletje te beginnen spelen, ik heb namelijk de acer gamezone op mijn computer ontdekt die er best verleidelijk uit zie.
Maar de peerdruk, het tijdsexcuus dat verdwenen is en het besef dat mijn laatste blog niet echt de geschikte is om met te eindigen verplichten me om terug aan het bloggen te slaan.
Zoveel maanden later, met een iets slechter nederlands dat plaats heeft gemaakt voor een iets vlotter engels ga ik de uitdaging terug aan, in de hoop de teleurstellende commentaren van mijn vrienden toch ietwat te verminderen, in de hoop dat er meer ik mis je berichten komen in plaats van waar blijven die blogs, in de hoop dat ik iets kan lezen van ‘hey Charlotte, leuk dat je nog eens iets schrijft’ in plaats van ‘je bent de slechtste blogster allertijden’.
Ik probeer al enkele dagen mijn faalangst te negeren, probeer de gedachten over hoe ik ga beginnen te blokkeren en ben er nog altijd niet uit over wat deze ‘come back’ blog gaat gaan.
Ik weet dat ik jullie zeker nog een blog ben verschuldigd over de Amerikaanse educatie en mijn stage zelf, trouwens expliciet en terecht aangevraagd door één van mijn tantes. Maar stiekem moet ik bekennen dat die al drie maanden ergens neergeschreven verstopt zitten in één van mijn reiszakken, ja naast al mijn excuses zal ik moeten bekennen dat er misschien ook ergens een klein deeltje luiheid schuilde.
Dus begin ik gewoon geheel opnieuw aan deze zoekzijnde teksten, ga ik het gevecht met het doolhof aan of start ik met reisverslagen om er dan ergens tussen wat diepgaandere teksten tussen te smijten ? Ik voel dat die laatste me op het lijf geschreven is. Let’s try it!
Na de acer game zone verkend te hebben natuurlijk…
Maar de tijd is gekomen dat mijn excuses op zijn, al ben ik op deze moment aan het vechten tegen de drang om gewoon een computerspelletje te beginnen spelen, ik heb namelijk de acer gamezone op mijn computer ontdekt die er best verleidelijk uit zie.
Maar de peerdruk, het tijdsexcuus dat verdwenen is en het besef dat mijn laatste blog niet echt de geschikte is om met te eindigen verplichten me om terug aan het bloggen te slaan.
Zoveel maanden later, met een iets slechter nederlands dat plaats heeft gemaakt voor een iets vlotter engels ga ik de uitdaging terug aan, in de hoop de teleurstellende commentaren van mijn vrienden toch ietwat te verminderen, in de hoop dat er meer ik mis je berichten komen in plaats van waar blijven die blogs, in de hoop dat ik iets kan lezen van ‘hey Charlotte, leuk dat je nog eens iets schrijft’ in plaats van ‘je bent de slechtste blogster allertijden’.
Ik probeer al enkele dagen mijn faalangst te negeren, probeer de gedachten over hoe ik ga beginnen te blokkeren en ben er nog altijd niet uit over wat deze ‘come back’ blog gaat gaan.
Ik weet dat ik jullie zeker nog een blog ben verschuldigd over de Amerikaanse educatie en mijn stage zelf, trouwens expliciet en terecht aangevraagd door één van mijn tantes. Maar stiekem moet ik bekennen dat die al drie maanden ergens neergeschreven verstopt zitten in één van mijn reiszakken, ja naast al mijn excuses zal ik moeten bekennen dat er misschien ook ergens een klein deeltje luiheid schuilde.
Dus begin ik gewoon geheel opnieuw aan deze zoekzijnde teksten, ga ik het gevecht met het doolhof aan of start ik met reisverslagen om er dan ergens tussen wat diepgaandere teksten tussen te smijten ? Ik voel dat die laatste me op het lijf geschreven is. Let’s try it!
Na de acer game zone verkend te hebben natuurlijk…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten